Zo. En met die grove leugen beginnen we onze blog. Want man, man! wat hebben we afgezien. Het was al jaren een droom van mij (Mark) om de Ivano Dibona Via Ferrata te doen. Sterker nog, toen we drie jaar geleden naar Venetië gingen had ik na mijn werk nog even twee Via Ferrata-setjes gekocht bij de Decathlon om Judith te verrassen met mijn plannen tijdens ons lange weekend weg.
Met de staart tussen de benen mocht ik die dus weer terugbrengen de volgende ochtend. Dat gingen we dus even mooi niet doen, in een weekend van 3 dagen. Terecht, en met de kennis van nu zelfs nog vele malen terechter. Met liefde en plezier vertellen we je over deze tocht en hoe wij meer hebben afgezien dan ooit om kennis te maken met deze fantastische plek.
Onze video van Via Ferrata Ivano Dibona
De geschiedenis van Via Ferrata Ivano Dibona
De naam
Via Ferrata betekent eigenlijk letterlijk ‘ijzeren weg’. Maar iets een weg noemen waarbij je balanceert op bergrichels en je jezelf vast moet leggen aan stalen kabels met twee karabiners om niet honderden zo niet duizenden meters omlaag te vallen is een beetje een overstatement als je het ons vraagt.
De eerste wereldoorlog
De eerste Via Ferrata routes in de Dolomieten werden gemaakt in 1914 door het Italiaanse leger in de Eerste Wereldoorlog. Door het aanleggen van klimroutes in de bergen met staalkabels en klimhulpmiddelen hoopte het Italiaanse leger dat er minder soldaten om zouden komen. De routes waren een belangrijke logistiek kanaal in de oorlog en werden bewaakt door sluipschutters. Naast tunnels en berghutten waren er paden met kabels en ladders voor het verplaatsen van militair materieel.
Ivano Dibona uit de film
Ruim 15 jaar geleden tot zelfs 5 jaar geleden was de Ivano Dibona Via Ferrata op zijn hoogtepunt. Onder andere wereldberoemd geworden door de Sylvester Stallone film Cliffhanger.
Bij ons ontplofte de brug overigens niet. En we moesten braaf een helmpje op. Maar in die tijd, kon dat allemaal nog natuurlijk. Een goede Bad-Ass droeg toen ook nog gewoon een tanktop.
Tot 4 jaar geleden kon je echter met twee prettige bergliften helemaal omhoog gebracht worden. Vanaf daar begon de Via Ferrata (ook wel Klettersteig in het Duits). Het werd een populaire plaats met name omdat het zo ontzettend mooi was en je de hangbrug al na een half uurtje kon bereiken. Wel werd het uiteraard druk en de berghut Rifugio Lorenzi die uitkeek op Monte Cristallo was een zeer populaire plaats.
De Via Ferrata Ivano Dibona doen zonder lift
Sinds 2016 gaat de lift echter niet meer. En nu is Rifugio Lorenzi inmiddels gesloten. Je moet nu dus het hele stuk omhoog lopen. Dat stuk.. Dat vervloekte stuk. Is veeel te steil om omhoog te lopen. Zo steil dat wij in onze hele tocht (8 uur totaal heen- en terug) slechts 4 andere (zeeeer geoefende) bergklimmers zagen.
Het eerste deel gaat nog wel met een berglift. Deze berglift kostte 17 Euro per persoon voor een retour. Vanaf daar zul je echter moeten lopen. Je kunt hier ook wat drinken en het uitzicht is hier al werkelijk fantastisch.
Goede bergschoenen zijn belangrijk
Onze berggids drong er tevens sterk op aan om schoenen aan te doen van de Alpinschule. Aangezien mijn voeten platter zijn dan een vliegenmepper was ik hier zeer sceptisch over. Ik gaf aan dat ik veel ruimte nodig hadden. No Problemo! Dit waren de breedste die er bestaan.
Veel te steil
Nadat ik uit de eerste lift kwam en een kleine 15 minuten vlak lopen, moest ik ze al uit. Teveel pijn. Little did we know, dat we nu nog minstens 3 en half uur omhoog moesten. Hoewel.. We zagen natuurlijk al wel wat we tegemoet liepen.
Het eerste uur is nog best wel te doen. Je neemt dan zelfs nog weleens de tijd om om te kijken en van het fantastische uitzicht te genieten.
Aangezien je vroeg begint moet je wel zorgen dat je goed eet. Na het eerste uur werd het pas echt steil. Er was ook niet echt een pad. Je liep over losliggende stenen die direct verschoven zodra je er een stap op zette.
Het kwam meermaals voor dat ik tien keer rennend stappen omhoog zette, terwijl de grond onder me wegschoof, en ik compleet verzuurd nog op dezelfde plaats stond. Of erger, verder terug!
ZORG DAT JE OP TIJD EET EN KIJK AF EN TOE EENS ACHTEROM
Stoppen en teruggaan?
Na twee uur kwam het breekpunt. Elke keer als we verschoven en we ons schrap zetten duwde de buitenkant van mijn voet vol in de zijkant van de stevige bergschoen die absoluut niet meegaf om mijn enkels te beschermen.
Na twee uur pijn lijden schreeuwde ik het uit! Ik kon niet meer lopen. Ik deed mijn schoenen uit en zelfs toen ze uit waren kon ik niet stoppen met kermen. Tranen schoten in mijn ogen
Ik keek hier al zolang naar uit en nu ging het niet lukken. Het was nog minstens anderhalf uur omhoog. Of misschien een uur als je erg getraind bent. Maar het was al onmogelijk om ze op de grond te zetten terwijl ik op mijn kont zat. Laat staan om er kracht op te zetten.
Judith kwam een poging doen tot een laatste peptalk maar zag dat het waarschijnlijk echt niet ging lukken. Ik had nog nooit opgegeven voor iets wat ik echt wilde. Maar dit ging de eerste keer worden. Er viel simpelweg niet meer te lopen.
Para’s pakken als Pacman
In mijn rugzak van 20 kilo die Judith inmiddels al het laatste uur droeg zat gelukkig nog een strip paracetamollen. Ik besloot er maar meteen 5 te pakken en te kijken of dat zou helpen. Ik maakte mijn schoenen zo ver open dat ze nog maar net aan mijn voeten hingen met de veters. Ik ging op een andere manier naar boven.
Ik klauterde voorover hangend op mijn handen zodat er geen kracht meer op mijn voeten terecht kwam. De scherpe stenen zorgden al gauw voor bebloede handen. Snel daarna pakte ik mijn vest en deed dat om mijn handen heen terwijl ik doorploeterde. Met veel geschreeuw, gekreun en tranen kwam ik na anderhalf uur boven. Zoveel pijn heb ik nog nooit gehad.
Ik zal het moment dat ik bovenkwam voor altijd zien als mijn grootste prestatie ooit!
De beklimming van de Via Ferrata Ivano Dibona
Uitrusten bij Rifugio Guide Lorenzi
Eenmaal boven werd alles makkelijker. Ik had tijd om op adem te komen. We genoten van het geweldige uitzicht bij Rifugio Lorenzi. De combinatie van sneeuw, bergen en het uitzicht over de groene vallei is ongelooflijk.
We vergaten natuurlijk niet om even uit te rusten en de drone te vliegen zodat iedereen kan meegenieten en voor het nageslacht enzo.
De Via Ferrata Ivano Dibona echt beklimmen
En toen was het tijd om ons om te kleden in onze Via Ferrata klimgordels. Het technischere gedeelte kwam er nu aan. Ondanks dat wij beginners waren, was dit echter het gemakkelijke deel. Dat komt ook omdat we beiden geen hoogtevrees hebben. Mensen met hoogtevrees moeten dit namelijk absoluut niet doen.
We kwamen langs eenvoudige trapjes, maar ook een deel waarbij we over een minigletsjer moesten lopen zonder bekabeling waarbij ik alleen vastzat aan een groepje van 4 mensen die achter mij stonden. Het was dan de bedoeling dat ik als eerste de stalen trap bereikte om ons te zekeren zodat de rest daarna kon volgen. Schuin naar beneden lopen over een berg ijs geeft een enorme kick adrenaline.
De Via Ferrata leidt verder door grotten waar sluipschutters hebben gezeten in de Eerste Wereldoorlog. Erg gaaf om die historie te voelen op dit pad. Onze gids vond zelfs een kogelhuls van een sluipschutter die hij aan onze groep gaf.
De hangbrug van Ivano Dibona
Na een klein half uurtje kwamen we bij het hoogtepunt. De prachtige hangbrug. Dit is dus de hangbrug zoals bekend uit de film Cliffhanger. Er overheen lopen is al aardig spannend. De wind is namelijk niet mals op deze hoogte. Het werd tijd om mooie beelden te schieten, wat nog niet eenvoudig was aangezien we allemaal onze drone uit de hand moesten vliegen omdat je nergens stabiel kon staan. Gelukkig is dat wel allemaal goed gekomen.
Op de terugweg
Normaal gesproken ga je wat verder en loop je daarna via een vergelijkbaar pad naar beneden. Wij waren wat langzamer doordat ik zoveel pijn had om omhoog te komen. Daardoor namen we hetzelfde pad terug. Een klein probleempje. We hadden maar 1 uur om naar beneden te komen en dan ging de lift dicht. En dan was het nog twee uur extra naar beneden.
Supergevaarlijk omlaag
Echter zo steil als het omhoog was, is het ook omlaag. Je moest dus glijdende stappen nemen en proberen niet te vallen. En als je viel, achterover te vallen, en zo zacht mogelijk. Met de tijdsdruk in ons achterhoofd renden we haast naar beneden. Tientallen keren vallende. Ik had mijn schoenen nog vol open staan en die vulden zich bij elke stap met stenen. Ook mijn voeten waren eenmaal beneden ook volledig bebloed. Eenmaal beneden was de lift al 10 minuten gesloten. Iedereen verging van de pijn en Judith kon ook niet meer ondanks dat ze steeds 100 meter voor me uit liep.
Echter was Wessel die met ons mee was al eerder beneden en had hij tegen het liftpersoneel gezegd dat ik gewond was. Ze wachten dus net iets langer. We werkten onszelf echt naar beneden. De laatste 500 meter (die eindelijk vlak was) werd ik opgehaald met een pickup truck. Ik was te slap om nog in de achterbak te klimmen, dus ze duwden me tegen mijn kont om me erin te werken. De pick-up racete naar de lift toe. We bedankten het liftpersoneel duizendmaal en gingen in de lift zitten.
Een eerlijk moment in de lift naar beneden
Toen we eenmaal in de lift naar beneden zaten zei Judith: ‘Dit doe ik nooit meer!’. Ik zuchtte: ‘Ik zou het ook iedereen afraden!’, terwijl ik een arm om haar heen sla.
Wil je dit ondanks alles toch doen?
Wij deden deze tocht met de berggids Luca Alvera van GuideCortina.com De hike is prijzig. Je betaalt 320 euro voor 2 personen of 400 euro voor 4 personen. Er zijn soms ook grouptours maar niemand doet dan ooit deze hike, dus die kans is erg klein.
Wil je na dit alles toch deze tocht doen? Neem dan contact op met ze via info@guidecortina.com of als je snel antwoord wilt via Whatsapp +39 335 170 5672
